*;';پروازتاپروانگی;';*

همونطوری گریه می کرد. خدایا دوستی من نسبت به مهشید چقدر سطحی بود. حالا می فهمیدم چرا مهشید همیشه منزوی و گوشه گیره.
-اما اون فهمید. نیما لعنتی فهمید. برای همین که نسبت به من حس ترحم داره. من نمی خوام به زور خودمو به کسی تحمیل کنم. می فهمی یکتا؟ حالا می تونی درکم کنی؟
بغلش کردم و موهای آشفته اش رو مرتب کردم. بلند شد و روی کاناپه نشست و گفت:
-دوست ندارم سینا چیزی در مورد این مسئله بدونه.
با نگاهم بهش اطمینان دادم.
صدای زنگ اف اف اومد. در رو باز کردم و به آشپزخونه رفتم. سینا داخل شد. به روش لبخند زدم و سلام کردم. اون هم کنارم نشست و گفت:
-سلام به روی ماهت. تو نمی خوای یکم استراحت کنی؟
-تو هواپیما به اندازه کافی استراحت کردم. الآن فقط می خوام با مهشید باشم.
اخم کرد و گفت: یعنی من اینجا اضافی ام. درسته؟
بی اختیار خندیدم. دماغم رو فشار داد و گفت:
-خیلی خب، من می رم بیرون.
-کجا می ری؟
-زیر آسمون خدا بلآخره یه جایی واسه من پیدا می شه.
-سینا لوس نشو، کجا می ری؟
خندید و بدون اینکه جوابمو بده بیرون رفت. من هم پیش مهشید رفتم.
-مهشید فکر نمی کنی این دلیل موجهی نیست؟ نیما ترو همین طوری که هستی دوست داره.
با چشم های به اشک نشسته نگاهم کرد و گفت:
-نه یکتا، مسئله فقط این نیست.
ساکت نگاهش کردم. وقتی نگاه کنجکاوم رو دید ادامه داد:
-من... من باکره نیستم.
چشم هام داشت از حدقه در می اومد. وای خدا! نزدیک بود شاخ دی بی آرم. امروز چقدر چیزهای بد و ناگوار دیدم و شنیدم. مهشید پاک من. دوست عزیز من! چه بلایی سرش اومده بود؟ یک کلمه حرف هم نزدم. پوزخندی زد و گفت:
-تعجب کردی؟ این مسئله اینجا عادی ترین چیزه! اما من هنوز باهاش کنار نیومدم. اگه گول اون کثافت رو نمی خوردم. آخ!
فقط نگاهش کردم. چه بلایی سر مهشید عزیزم اومده بود. خدایا این همه بدبختی واسه یه دختر غریب و بی کس؟
- راست، راست جلوی چشمم می گرده و با خنده های کریه اش خونم رو تو شیشه می کنه... اصلا ولش کن. مثلا تو اومدی اینجا یکم خوش بگذرونی. اما من فقط باعث شدم شوکه بشی.

راست، راست جلوی چشمم می گرده و با خنده های کریه اش خونم رو تو شیشه می کنه... اصلا ولش کن. مثلا تو اومدی اینجا یکم خوش بگذرونی. اما من فقط باعث شدم شوکه بشی.
به پیشنهاد مهشید بیرون رفتیم. خیابان های آلمان رو با ایران عزیزم مقایسه می کردم. حتی کوچه های پایین شهرش رو هم با این همه زرق و برق عوض نمی کردم. چقدر مردم نسبت به هم بی توجه بودن و فقط برای سو استفاده از هم به هم نزدیک می شدن. بعد از کلی گشتن توی خیابون ها به خونه برگشتیم. واسه ی شام یه غذای کاملا ایرانی درست کردیم. قرمه سبزی که سینا هم خیلی دوست داشت.
بعد از شام و کلی صحبت و خندیدن مهشید ما رو تنها گذاشت. دوست داشتم شب رو پیش مهشید بخوابم براي همين گفتم:
-شب بخير. من ديگه مي رم بخوابم.
سينا يه كم نگام كرد و بعد گفت:
-عجب غلطي كردم تو رو آوردم اينجا! بابا ما اومديم ماه عسل ها!
بعد با شيطوني گفت:
-من كه هنوز از تو سير نشدم كه مي خواي تنهام بزاري!
كوسن رو پرت كردم طرفش كه تو هوا گرفتش:
-مگه قراره ازم سير بشي؟!
خنديد و گفت:
-نه عشق من! من هرچي با تو هم آغوش بشم تشنه تر مي شم!
بعد همونجور كه مي خنديد گفت:
-پس فكر نكن به اين راحتي از دستم خلاص مي شي!
با حرص گفتم:
-سينا!
-الهي قربون اون صورت عصبانيت برم من مادر فولاد زره!
پريدم بغلش و بهش مشت زدم:
-من مادر فولاد زره ام؟!
دستامو تو دستاش گرفت و گفت:
-باشه بابا! چرا مي زني؟! برو پيش مهشيد بخواب! اي تو روحت مهشيد كه...
با چشمهاي گشاد شده گفتم:
-چي مي گي سينا؟! مي شنوه ها!
سرشو تكون داد و گفت:
-پس من چي كار كنم؟!
تو چشم هاش خيره شدم و گفتم:
-سينا؟!
با لبخند شيطونش گفت:
-اونجوري نگام نكن مي خوام بخورمت ها!
سريع از توي بغلش بلند شدم و گفتم:
-پس شب بخير!
با دلخوري گفت:
-باشه برو!
بعد با صداي بلند طوري كه مهشيد بشنوه گفت:
-كوفتت بشه مهشيد!
مهشيد هم سريع جواب داد:
-نگران نباش! كوفت كه نمي شه هيچ! گوشت مي شه به تنم مي چسبه!
با صداي بلند خنديدم وگفتم:
-مرسي مهشيد!
بعد برگشتم و به سينا كه با چشم هاي پرتمناش نگام مي كرد خيره شدم. با طرفش رفتم و گونه شو بوسيدم و گفتم:
-خيلي ماهي! شب بخير!
روي لبمو بوسيد و گفت:
-يكتا خيلي دوستت دارم!
-عر عر! خر شدم!
با خنده گفت:
-حيف صداي به اين قشنگي نيست كه عر عر مي كني؟!
خواستم بزنمش كه با خنده داد زد:
-مهشيد كمكم كن. اين مي خواد منو بخوره! مامان!

از كارهاش خنده م گرفته بود. دست از دنبال كردنش برداشتم و بعد به سمت اتاق مهشید رفتم. مهشید روی شکمش خوابیده بود و عروسکش رو وبغل کرده بود. این عروسک رو نیما بهش هدیه داده بود. با باز و بسته شدن در به طرفم برگشت و گفت:
-چیزی شده؟ جات بده؟
-نه. می خوام پیش تو بخوابم.
-چی میگی دختر؟ برو پیش سینا.
-خودش گفت می تونم پیش تو بخوابم.
کنارش دراز کشیدم و بغلش کردم. صبح روز بعد سرحال و قبراق بیدار شدم. با مهشید صبحانه آماده می کردیم. سینا حمام بود. وقتی بیرون اومد از چشم هاش مشخص بود که اصلا نخوابیده. چند تا قرص تو حلقش ریخت. هروقت سردرد می گرفت چندتا قرص رو با هم می خورد. بعد از خوردن صبحانه بیرون رفتیم. شهر قشنگی بود. به یه موزه رفتیم. سینا و مهشید اطلاعاتی رو به من می دادن که تا به حال تو عمرم هم نشنیده بودم.
یک روز قبل از اینکه به ایران برگردیم یه جشن کوچیک سه نفره گرفتیم . مهشید به عنوان یادگاری برام یه عطر گرون قیمت خرید. توی یه موقعیت مناسب روبه مهشید گفتم:
-مهشید بهتره این فکرهای مسخره رو بزاری کنار. من مطمئنم نیما آدم منطقی یه! اون ترو خیلی دوست داره. تو هم دیگه احتیاجی به سرپرستی پدرت نداری. بهم قول بده به محض اینکه درست تموم شد به ایران برگردی.
نفس عمیقی کشید و گفت:
-به پیشنهادت فکر می کنم. اما نمی خوام چیزی به نیما بگی.
-با این که درخواست نابجا و نامعقولانه ای بود اما قبول می کنم.
-مرسی خانم وکیل.
-خواهش می کنم خانم روان پزشک.
سینا به سمتمون اومد و گفت:
-دو هفته پیش هم بودین. هنوز هم حرف واسه گفتن دارین؟
خنده ای از ته دل کردم و گفتم:
-چرا حسودی می کنی؟
بعد با مهشید به اتاقش رفتیم و خوابیدیم. صبح زود به فرودگاه رفتیم. از مهشید خداحافظی کردم. بغض گلوم رو گرفته بود و نمی تونستم حرف بزنم. سینا دستش رو دور کمرم حلقه کرد و گفت:
-بهتره تا دیر نشده بریم.
دوباره مهشید رو بوسیدم و همراه سینا ازش جدا شدم. وقتی به فرودگاه مهرآباد رسیدیم سینا روسری ام رو مرتب کرد و گفت:
-مثل اینکه تو به هواپیما خیلی علاقه داری نه؟
-نه اتفاقا خیلی خسته کننده است. چطور؟
-آخه بزور باید از جات بلندت کنم.
بلند شدم و باهم بیرون رفتیم. بعد از تحویل چمدانها به سمت سالن انتظار رفتیم. مامان و بابا و نیما و سارا و آرمین به استقبالمون اومده بودن. سارا چهار ماه بود که باردار بود. با دیدنش با خنده گفتم:
-حال کوچولومون چطوره؟
سارا با شرم سرش رو پایین انداخت. به خونه که رسیدیم سینا گفت:
-بهتره بریم یکم استراحت کنیم.

-من که خسته نیستم. فقط یه دوش می گیرم. تو اگه دوست داری چند ساعتی بخواب.
به حموم رفتم و دوش گرفتم. بیرون که اومدم سینا روی تخت دراز کشیده بود و بالش من رو بغل کرده بود. با خنده بالش رو از بغلش درآوردم که بیدار شد.
-چیه چی شده؟
-هیچی! فقط می خوام بگم تو چقدر راحت یه چیزی رو جایگزین من می کنی.
با یه غلط اومد روم و گفت:
-نه خانمم. هیچ چیز نمی تونه جای تو رو بگیره. آخه عشق من، من چند بار باید بهت بگم دوست دارم؟
موهام رو بو کرد و گفت:
- هووم. چه بوی خوبی می دی.
با خنده ازش جدا شدم و گفتم:
-یکم بریم پارک؟ می خوام سرسره سوار شم.
خندید و گفت:
-سرسره؟ بچه شدی؟
-سینا، بریم؟
بلند شد و لباس هاش رو عوض کرد. یه تی شرت سفید با یه شلوار جین طوسی پوشید. من هنوز جلوی آینه بودم. سینا سوئیچ رو برداشت:
-من می رم ماشین رو از پارکینگ بیرون بی آرم.
بعد آروم گونه ام رو بوسید و رفت. من هم سریع آماده شدم و به پایین رفتم. سینا ماشین رو جلوم نگه داشت و در رو برام باز کرد. چون حیاط خیلی بزرگ بود پیاده رفتن حدود چهار یا پنج دقیقه طول می کشید. توی پارک قدم می زدیم. منتظر بودم زودتر خلوت بشه تا سوار سرسره بشم.
روی یه نیمکت نشستیم. سینا بچه ها رو نگاه می کرد.
-سینا؟
-جانم؟
-بهترین لحظه زندگی ات چه موقعی یه؟
یکم نگاهم کرد و گفت:
-موقعی که من و تو بچه دار بشیم و بچه مون دختر باشه.
-آخِی! نازی! حالا چرا دختر؟
-چون احساس می کنم اون طوری بیشتر شبیه تو می شه.
خندیدم و گفتم:
-حالا بگو ببینم بدترین لحظه زندگی ات چه موقعی یه؟
دستم و گرفت و گفت:
-هرچند سوال خیلی سختیه! اما جوابتو می دم. بدترین لحظه ی زندگی ام هم اون موقعی یه که یه چیز با ارزش رو با هر بدبختی به دست بیارم اما نتونم درست ازش نگه داری کنم.
فهمیدم منظورش منم. اخم کردم و گفتم:
-ناراحت نباش. تا آخر عمرت وبال گردنتم.
دستش رو دور شانه ام اداخت و با خنده گفت:
-جون من، عمر من، عشق من، تو همه ی زندگی می.
لبخند زدم.
-فالِت بگیرُم خانوم؟
برگشتم. یه زن فالگیر بود. یه چادر سفید گلدار رو دور بدنش پیچیده بود و یه بچه رو پشت سرش بسته بود. یکم نگاهش کردم. برگشتم و به سینا گفتم:
-فال بگیرم؟

-نمی دونم. ولی من که به این چیزا اعتقادی ندارم.
روبه زن فالگیر گفتم:
-مرسی نمی خوام.
ازمون یکم دور شد. پشیمون شدم و با فریاد گفتم:
-آهای خانم؟
برگشت و نگام کرد:
-با مُو بودی؟
-آره. یه دقیقه بیا.
به طرفم اومد. دستمو دراز کردم و گفتم:
-بیا. فالمو بگیر.
لبخند زد و به دستم نگاه کرد. بعد از چند دقیقه سرش رو تکون داد. بعد دوباره به کف دستم نگاه کرد.
-چیه ، چیزی شده؟ چرا ساکتی؟
بلند شد و گفت:
-نمی خواد خانم جان. مُو اّ خیرش گذشتُم.
داشت خودش رو جمع و جور می کرد که یه نگاه به سینا انداختم. اون هم شانه بالا انداخت.
-صبر کن. چی تو دستم دیدی؟ هرچقدر بخوای بهت پول می دم.
-نه خانم جون.
-اِِ. لوس نشو. بگو چی دیدی؟
به صورتم نگاه کرد و گفت:
-باشه. اما بگُم من مقصر نیستُم.
-باشه. نگران نباش. حالا بگو چی دیدی؟
روبه روم نشست و گفت:
- تازه با هم عروسی کردین. شوهرت خیلی خاطرتو می خواد. دوست زیاد داری. اما دشمن یکی، زهر خودشو می ریزه. هوای شوهرتو داشته باش. ولش نکن.
بعد روبه سینا کرد و گفت:
-خیلی مراقبش باش. نزار از دستت بپره! دشمنت زهرشو می ریزه.
دوباره روبه من گفت:
-یادت نره. شوهرت رو ول نکن.
بعد بازم به دستم نگاه کرد:
-مراقب خودت و شوهرت باش. از موُ گفتن بود. خود دانی!
سینا که به این چیزا اعتقادی نداشت پول درشتی بهش داد و اونم رفت. بد جور رفتم تو فکر. پارک خلوت شده بود. سینا گفت:
-نمی خوای سرسره سوار شی؟
یکم نگاهش کردم. خیلی خون سرد بود.
-نه. دیگه حوصله اش رو ندارم.
-بس کن یکتا، اون زن فقط یه مشت مزخرف گفت و رفت.
بعد بلندم کرد و گفت:
-اگه حوصله نداری بهتره بریم خونه.
بدون هیچ حرفی به دنبالش رفتم. توی راه هیچ کدوم حرفی نزدیم. یعنی دشمن ما کی بود؟
-بیا پایین.
سینا در رو بارام باز کرد و بود نگاهم می کرد. یکم بهش نگاه کردم.
-سینا؟
-جانم؟
-اگه...
-اگه چی؟
-هیچی ولش کن.
پیاده شدم و به سرعت به اتاقمون رفتم. سعی کردم بخوابم اما نتونستم. واسه ی شام پایین نرفتم. سینا هم خیلی زود برگشت. خودم رو به خواب زدم. زیر چشمی نگاهش می کردم. شروع کرد به پیانو زدن. چقدر قشنگ می زد. سینا بعد از چند دقیقه بلند شد و جلوی آینه قدی ایستاد. بهش پشت کردم. اومد کنارم دراز کشید. موهام رو نوازش کرد.
-عزیزم. عروسک قشنگم، می دونم بیداری. برگرد و نگام کن.
هیچ حرکتی نکردم. من رو به سمت خودش برگردوند.

چشم هام رو بسته بودم. دماغم رو فشرد. باز هم چشم هام رو باز نکردم. کلافه و عصبی گفت:
-یکتا؟ چت شده؟ عجب غلطی کردم. اصلا نباید می زاشتم فال بگیری!
بازم هیچ حرفی نزدم. انگار دوست داشتم حرصش رو در بی آرم.
-یکتا با توام. چشماتو وا کن و نگاهم کن. من اون زنو می کشم.
با خنده چشم هام رو باز کردم. اخم کرده بود. در عین حال با مهربونی گفت:
-آخه قربونت برم. من یه تار موی تو رو به صدتا دنیا نمی دم. کی می خواد تو رو از من بگیره؟ هیچ چیز جز مرگ نمی تونه ما رو از هم جدا کنه.
لبخند زدم و گفتم:
-تو راست می گی. حالا بیا بگیر بخواب.
-راستی متین می گفت مهتاب تو رشته ی حقوق قبول شده!
-جدی؟ چرا زودتر بهم نگفتی تا بهش تبریک بگم؟
بعد گوشی مو برداشتم و بهش زنگ زدم و تبریک گفتم.
با شروع شدن ترم جدیدم من هم روزهایی که کلاس داشتم با سینا از خونه بیرون می اومدم. سینا به بیمارسان می رفت و وقتی کلاس هام تموم می شد می اومد دنبالم. اواخر بهمن بود. برف سنگینی باریده بود. از پشت شیشه به بیرون نگاه می کردم. سینا خواب بود. پالتومو پوشیدم و می خواستم یواشکی از خونه برم بیرون که سینا چشم هاشو باز کرد:
-کجا؟
-مگه تو خواب نبودی؟!
-من تو خواب هم حواسم به توئه!
-می خوام برم آدم برفی درست کنم میای؟
آماده شد و باهم بیرون رفتیم. تا رسدین به پارک نزدیک خونه مون دویدیم. توی پارک یه گلوله برف درست کردم و به سمتش پرت کردم. چندتا بچه اونجا بازی می کردن. اونا هم اومدن طرف منو شروع به برف پرتاب کردن سمت سینا شدن! سینا با خنده گفت:
-وروجک های شیطون! الآن همتونو می گیرم.
یه دختر بچه ی شیرین که با برادرش اومده بود گفت:
-خاله! شما بچه ندارین که باهامون بازی کنه؟
صورتشو بوسیدم و گفتم:
-نه خاله جون! ولی ای کاش اگه منم مادر شدم بچه م به خوشگلی تو کوچولوی شیرین باشه! اسمت چیه عزیزم؟
-هانیه!
ناقافل یه گلوله یبرفی خورد به صورتم. نگاه که کردم دیدم یه پسر بچه به سمتم پرتش کرده بود. دلم نیومد دعواش کنم و بهش لبخند زدم. سینا بهم خیره شده بود تا ببینه اذیت شدم یا نه! وقتی بهش لبخند زدم خیالش راحت شد. یه توپ گنده ی برفی درست کرد و گفت:
-این بدن آدم برفی مون!
منم یه توپ برفی کوچیک تر درست کردم و روش گذاشتم و گفتم:
-اینم سرش!
هانیه دوید رفت توی خونه شون که روبه روی پارک بود و بعد از چند دقیقه یه هویج آورد و بهم داد. منم گذاشتمش جای دماغش. دوتا سنگ هم برداشتیم و گذاشتیم جای چشم هاش! می خواستم کلاه و شال گردنمو بندازم رو سرش که سینا گفت:
-یکتا شال گردنتو برندار سرما می خوری!
هانیه با لبخند شیرینش گفت:
-شما چه اسم خوشگلی داریم خاله!
-مرسی عزیزم. اسم تو ام قشنگه!
با هم کنار ادم برفی ایستادیم و سینا ازمون عکس گرفت. چند تا عکس گرفتیم و بعد از بچه ها خداحافظی کردیم و برگشتیم.